Cubo de la Galga – nog eens duiken – Adieu Frans rijbewijs – vendimia

We hebben deze week weer familiebezoek gehad, van onze nicht Anneloes en haar vriend Berrie. Heel gezellig, we zijn regelmatig samen op pad geweest. Berrie en Anneloes wilden graag naar de laurierbossen aan de oostkant van het eiland, een van de laatste stukjes overgebleven subtropisch laurierbos in de wereld. Daarom werden de laurierbossen van La Palma in 2002 een biosfeerreservaat van Unesco, hetgeen vandaag de dag voor het hele eiland La Palma geldt. Wij waren al weleens bij Los Tilos geweest, maar hadden nog nooit gewandeld bij Cubo de la Galga. Dus op pad gegaan. Het is een schitterend gebied, zodra je van de LP1 afslaat, ben je in een andere wereld. Ongelofelijk groen, vochtig, met reuzenvarens en lianen, een jungle maar dan zonder wilde dieren. Het was een toegankelijke wandeling van een kleine twee uur, met voor La Palma-begrippen niet al te veel hoogteverschil. Wat een contrast met onze droge westkant, prachtig !!

En omdat we toch in die hoek waren, hebben we geluncht op het schilderachtige pleintje in San Andres en zijn we daarna nog even langs het zeewaterzwembad Charco Azul gegaan.

Afgelopen zondag was er een traditioneel feest in El Paso, bij het kerkje Virgin del Pino. Wij erheen om een uur of twee, eerst zijn we ’s ochtends naar de hippiemarkt in Argual geweest (waar Karel het natuurlijk niet kon laten om weer een nieuwe plant te kopen). In het bos achter het kerkje was het al een drukte van belang, overal families aan het picknicken. Maar we waren een beetje te vroeg, er was nog geen muziek, de onvermijdelijke processie (want de beschermheiligen moeten altijd geëerd worden) was nog aan de gang. Maar de sfeer was al leuk, gemoedelijk en relaxed.

En er is weer gedoken, want dat wilden ze ook weleens proberen. Opnieuw met Nanneke van Casa de Buceo uit Los Llanos, want dat was Karel in het voorjaar goed bevallen. Deze keer niet in La Bombilla maar in Puerto Naos. Ik ben aan het eind van de duiksessie naar het strand gegaan om de duikers uit de zee te zien herrijzen.

Vorige week zijn we weer eens naar Trafico in Santa Cruz geweest omdat we ons Franse rijbewijs moeten inruilen voor een Spaans. Daar ons Franse rijbewijs een levenslange geldigheid heeft en Spaanse rijbewijzen (net als Nederlandse volgens mij) slechts 10 jaar, zijn we verplicht om onze rijbewijzen binnen 2 jaar om te ruilen voor een Spaans exemplaar, anders zijn we in overtreding en loop je risico op een flinke boete bij controle. En dat willen we niet natuurlijk.

Eerste stap was naar de Psicotéchnico in Los Llanos, waar getest wordt of je ‘apto’ bent om te rijden. We kwamen binnen bij een hele opgewekte receptioniste, die onze gegevens noteerde, een foto maakte en ons vertelde dat het allemaal goed zou komen. Toen werden we naar binnen geroepen bij een heer die eruitzag alsof hij al minstens 25 jaar de hele dag hetzelfde kunstje deed. We kregen een houten kastje voor ons met twee grepen eraan met een beeldscherm erboven. Het zag er erg jaren vijftig uit. Op het beeldscherm verscheen een weg met bochten en we moesten met de grepen sturen om op de weg te blijven. Maar die grepen werkten een soort van tegengesteld aan elkaar en dat viel nog niet mee. Ik ging dus een paar keer in de kant, waarbij je dan alarmtoon hoorde. Ik vreesde al het ergste, maar de man verblikte of verbloosde niet en ik kreeg een formuliertje met ‘apto’ erop en een stempel. Terug in de wachtkamer hoorde ik van Karel dat hij ook enkele keren in de berm was terechtgekomen. Toen door naar een ander hokje met daarin eveneens een type bijna uitgebluste ambtenaar. Hij stelde een paar vragen, of we goed hoorden, of we een bril dragen tijdens het autorijden, of we medicijnen slikken, etc. etc. Onze antwoorden werden genoteerd, gecontroleerd werd er niets. Terug naar de enthousiaste receptioniste, die ons het benodigde ‘informe de aptitud psico-física’ overhandigde.

Toen naar een fotograaf voor pasfoto’s, want de foto die de receptioniste gemaakt had, was alleen bestemd voor het geschiktheidsformulier. Via internet een afspraak gemaakt bij Trafico voor de ‘canje’, het omwisselen. Daar moesten we ons Franse rijbewijs afstaan, kregen een tijdelijk bewijs waarmee we binnen Spanje mogen rijden en we gaan als het goed is binnen een week of 6 de nieuwe rijbewijzen ontvangen. Maar nu heb ik dus geen geldig rijbewijs meer als ik volgende week in Nederland ben, waar ik een weekje vertoef. Ik gok het er maar op, ben in al die jaren in NL nooit gecontroleerd, het zou wel heel toevallig zijn als dat nu wel gebeurt. En voor het geval dat heb ik een kleurenkopie gemaakt van mijn oude, Franse rijbewijs, dat in het hoesje niet van echt te onderscheiden is (zo lang je niet al te nauwkeurig kijkt tenminste) 😉 .

In de Bourgogne zullen de ‘vendanges’, de druivenoogst, zo langzamerhand gaan beginnen. Hier is de ‘vendimia’ ook in volle gang. Rond om ons heen liggen overal kleine druivenveldjes waar vorige week geplukt werd, vertrouwde beelden voor ons. Bekende bodega’s op het eiland zijn in het noordwesten Vega Norte en Tendal, in het zuiden Teneguía en in het noorden, onze favoriet, Tagalguén en El Nispero en vlakbij ons Tamanca. Maar er zijn er nog behoorlijk wat meer. Vooral de witte wijnen van La Palma vind ik erg lekker.