Intussen is bekend gemaakt dat de lock-down verlengd is tot 11 april. Onze laatste gasten, de Duitse dames, zijn zondag vertrokken, maar wel naar Stuttgart ipv naar Berlijn. Want daarheen was geen vlucht te vinden en zo kwamen ze in elk geval terug in Duitsland. Ook onze Duitse buren zijn goed thuisgekomen. En zo wordt het stiller en stiller op het eiland.
Goed nieuws is dat het de afgelopen week geregend heeft. Bij ons weliswaar niet zo heel veel helaas, maar 5 mm, maar op diverse andere plekken is er veel meer gevallen. En daar is iedereen blij mee. Er lag zelfs kortstondig sneeuw op de hoogste toppen.
Verder was de week niet zo fijn voor ons. Vorige week zaterdag overleed de moeder van Karel. Door de corona-problematiek konden we niet naar Nederland. We hebben het afscheid daarom via Skype bijgewoond, het kon niet anders. Voor dit blog houd ik het hierbij, het is te privé.
Begin van de week kregen we bericht dat een vriend in Nederland terminaal ziek is, hem rest nog slechts zeer weinig tijd. Een van de laatste personen bij wie we dit verwacht hadden, het was een grote schok.
En vrijdagavond hebben we afscheid genomen van Max, onze lieve, eigenwijze, stoïcijnse, soms/best vaak slecht luisterende lobbes. Omdat veel lezers van dit blog hem gekend hebben, hetzij vanuit Frankrijk dan wel de laatste twee jaar hier op La Palma, een paar herinneringen.
Bijna 16½ jaar geleden haalden we hem als puppie op bij letterlijk ‘een huishouden van Jan Steen’ in St. Léger sur Dheune in de Bourgogne, wat een puinhoop was het daar. Toen we naar huis reden, Max op mijn schoot, gingen we even langs bij vrienden, waar hij zo schrok van hun grote Leonberger, dat hij mijn hele schoot onder pieste. Hij kostte 30 euro en stond op de balans van het hotel als waakhond, werd in 5 jaar afgeschreven 😊. Een slechtere waakhond kun je echter niet verzinnen. Wellicht dat zijn grote voorkomen imponeerde, maar iedereen kon ’s nachts (overdag ook overigens) zo over hem heen stappen.
We deden een puppiecursus met hem, waar hem de Franse commando’s werden geleerd, maar het is nooit gelukt om hem goed te laten gehoorzamen, in welke taal dan ook. Hoe vaak Karel ook riep ‘Max au pied’, hij deed precies waar hij zin in had. Naar mij luisterde hij niet, naar Karel beter, maar alleen enigszins, als hij op korte afstand was. Als wij hem zeiden hier te gaan liggen, dan ging Max 2 meter verderop liggen. Als we hem riepen te komen, dan ging hij eerst nog even lekker door met snuffelen en kwam dan tergend langzaam naar ons toe. Alleen als er iets te eten was, dan was hij er als de kippen bij. Veel gasten in Frankrijk hebben hem meegenomen om te wandelen, of na het diner nog even uitgelaten. Hij vond het allemaal best. Met zijn tanden klapperen deed hij ook, iets wat we hem niet afgeleerd kregen. Als hij aandacht wilde of honger had en wilde eten, en wel nú meteen. Dat was ook een teken dat hij achteruit ging de laatste weken, hij klapperde niet meer met zijn tanden.
Op de tuinmuur in Thury 
En op de tuinmuur op La Palma
Hij blafte zelden tot nooit, alleen tegen Pascale, een van onze hulpen, die op de Mobylette kwam en een grote integraalhelm droeg. Daar hield hij niet van, het is nooit goed gekomen tussen Pascale en Max. En hij ging door het lint als er een oud, wit autootje langskwam met daarin een herdershond. Dat waren mensen die iets verderop in het dorp woonden en zij kwamen elke dag rond 17 uur voorbijrijden. Dan gingen die twee honden op afstand als waanzinnig tegen elkaar tekeer. Al snel hoorde hij het autootje van verre aankomen en begon dan al bij voorbaat te blaffen. Dit heeft jaren geduurd. Op een gegeven moment was de herdershond dood, maar het echtpaar kwam nog steeds elke dag langs. Max blafte gewoon door, had niet in de gaten dat de hond er niet meer in zat. Pas toen die mensen een andere auto kochten, was het voorbij.
In januari 2017 dachten we dat we hem kwijtraakten. Er werd een tumor in de milt gevonden, de milt moest eruit. Na de operatie zei de dierenarts dat de tumor kwaadaardig was en dat er al uitzaaiingen in de darmen zaten. Nog een maand of 3, schatte hij. Vele tranen heb ik toen geplengd. We bereidden ons voor op het einde. Maar het werd voorjaar, we startten ons laatste seizoen in de Bourgogne en er was niets aan Max te merken. Het werd zomer, september, oktober, Max was er nog steeds, en pleine forme. Dat vonden wij toch wel heel bizar. Bovendien waren onze plannen om naar La Palma te gaan inmiddels concreet geworden, daarom wilden we wel weten waar we aan toe waren met hem. Dus in november, na afloop van het seizoen, eindelijk tijd, naar een andere dierenarts voor een second opinion. Zijn eerste vraag was ‘Hebben jullie de tumor laten analyseren?’ Nee, want dat was volgens de andere dierenarts weggegooid geld, het was 100% zeker kwaadaardig met al uitzaaiingen. Afijn, een echo gemaakt van de darmen van Max. Niks op te zien. En als die uitzaaiingen er in januari al waren, dan zouden ze nu toch zeker heel duidelijk zichtbaar moeten zijn. Kortom, de tumor moet goedaardig geweest zijn, na het verwijderen van de milt was het probleem opgelost.
Dus ging Max op dik 14-jarige leeftijd in februari 2018 mee naar La Palma. We gingen met de auto en dan met de ferry van Cadiz in Zuid-Spanje naar La Palma. Velen dachten dat het teveel van hem zou vergen, op zijn leeftijd zo’n reis en overgeplant worden naar een geheel nieuwe omgeving. We hadden er zelf ook wel een beetje zorgen over. Voor de overtocht pilletjes meegenomen, want die zou stressvol voor hem zijn. We hadden de pech dat er precies tijdens onze overtocht een enorme storm woedde, zo eentje die maar eens in de vijf jaar voorkomt. Iedereen op de boot was zeeziek, wij ook, alle honden in de kennel waren aan het janken en blaffen. Alleen Max zat het doodkalm allemaal te bekijken in zijn box, niks blaffen, niks janken, niks pilletje nodig. We hadden beter pillen voor onszelf kunnen meenemen. Je was een bikkel Max.
Na een aarzelend begin, hij kon soms heel gedesoriënteerd om zich heen kijken, ‘waar ben ik in hemelsnaam’, had hij op La Palma weer zijn draai gevonden. Hij kuierde zijn rondjes door de tuin, trapje op, trapje af, genoot van de lekkere temperatuur en ging af en toe even kijken bij de gasten in de appartementen.
Maar nu zat het erop voor hem. De laatste weken werd het moeilijker en moeilijker, het lopen ging steeds slechter. En deze week ging hij ook slechter eten. De nacht van donderdag op vrijdag was hij heel onrustig en vrijdagochtend ging het lopen helemaal niet. Toen hebben we Ruth, onze dierenarts gebeld. Zij vroeg of we het weekend nog wilden afwachten. Nee dat wilden we niet. Ze zou zaterdagochtend om 10 uur komen. Maar in de loop van de dag besloten we dat het beter was om hem zijn rust te geven en is Ruth vrijdagavond om 18h30 gekomen. Thuis, liggend in zijn mand, hebben we hem laten gaan. We hebben hem begraven in een rustig hoekje op ons eigen terrein, met uitzicht op de oceaan. Al zal hij daar weinig meer van zien. Op La Palma zijn er geen mogelijkheden om huisdieren te laten cremeren.
Sorry, het is een nogal lang verhaal geworden, ik zie het maar als een soort van therapie, van me af schrijven ☹. Vannacht hoefde Karel niet meer uit bed om hem goed in zijn mand te leggen, de laatste weken kwam hij nog weleens half naast zijn mand terecht ’s nachts als hij was gaan drinken. Dan blafte hij, help, leg me goed. Vanochtend hoefde ik niet meer te stofzuigen, wat ik elke dag deed, want heel veel hondenharen in huis steeds. Karel hoeft niet meer 4x per dag zijn rondje te lopen met Max. Ik kan hem ’s avonds als ik naar bed ga niet meer even knuffelen. Allemaal dingen die we 16 jaar lang gedaan hebben. Max, we missen je. Maar het is goed zo. Dag lieve Max.
Volgende keer weer nieuws over de situatie in Spanje en de lock-down. Deze week hebben we ons daar nauwelijks mee bezig gehouden.
Leuke herinneriingen van Max in Thury , s’avonds een wandeling terwijl Karel en Marja nog die laatste glaasje wijn of kop koffie aan die gasten verzorgen.
Ik zal je missen Max.
Wat een ontzettend lief verhaal voor een ontzettend lieve viervoeter
Sterke voor de toekomst!
Wat een mooi verhaal over Max en wat een leuke anekdote over het witte autootje.
Max was de enige hond waar ik niet bang van was, dat zegt wel iets.
Wel verdrietig allemaal en gecondoleerd met het overlijden van Karels moeder. Dat je daar niet heen kan is heel heftig.
Heel veel sterkte en goed van je dat je het met ons gedeeld hebt.
Dag Marja en Karel, gecondoleerd met het verlies van de moeder van Karel. Ook met het verlies van Max.
Hebben Max nog gekend in Thury.
Jullie hebben goed voor hem gezorgd.
En jullie zullen ongetwijfeld veel herinneringen van hem hebben, koester deze het zal jullie goed doen.
Ook net een moeder en schoonvader verloren en herinneringen kunnen veel leed goed maken.
Maar ja dan komt corona, moeilijke tijden.
Als we tijd hebben gaan we zeker eens langskomen.
Groetjes, Dirk Huyghe België
Lieve Marja en Karel,
Wat een heftig verhaal.
En dat allemaal in zo’n korte tijd. Gecondoleerd met het verlies van Karel’s moeder.
Ook wij hebben Max gelukkig een paar jaar geleden mogen ontmoeten in Frankrijk. We wensen jullie heel veel sterkte in de komende tijd. Hartelijke groetjes, Joke, Walter, Sanne en Tjeerd.
Een mooi verhaal geworden, je neemt ons mee in de tijd, periode Frankrijk, periode La Palma…….Max heeft veel voor jullie betekent en ik weet zeker dat dit wederzijds is. Jullie sluiten hiermee een periode af en het zal wel wennen zijn zonder hem. Sterkte jullie beiden en bedankt dat jullie dit wilden delen.
Wat hebben jullie deze week veel te verwerken gekregen zeg. Heel veel sterkte om dit allemaal een plekje te geven.
Lieve Karel en Marja,
Wat een verdrietige blog tussen de veelal vrolijke verhalen die ik nog altijd allemaal lees. We wensen jullie heel veel sterkte de komende tijd.
Liefs van ons!
Hallo Karel en Marja,
Gecondoleerd met het overlijden van de moeder van Karel. Heel verdrietig dat jullie niet naar Nederland konden gaan om afscheid te nemen.
Ook is het vreselijk om je hond te moeten missen na zoveel jaar bij jullie.
Wij wensen jullie sterkte in de komende tijd.
Groeten Koos en Margot
Lieve Karel en Marja, veel dank voor jullie eerlijke en ontroerende blog! Tsjonge, wat een boel leed kan er opeens op je weg komen! Van harte heel veel kracht en troost gewenst! We weten wat het is om je oude ouders nu niet meer te kunnen zoenen en ze even vast te houden. Mijn oude schoonmoeder van 94 jaar bellen we elke dag meerdere malen en gaan soms voor haar raam staan om al zwaaiend met haar te bellen. En dan Max! Tsjonge, wat een heerlijke hond. Ik herinner hem je heel wel vanuit Thury. Wat een enorm gemis voor jullie. En goed, Marja, dat je dit zo uitgebreid beschrijft, met die mooie kieken van hem erbij. Ik ben een ongeneeslijk gelovig mens en bedenk me van daaruit dat de Schepper niet alleen een grote liefde heeft voor de mensen, maar zeker ook voor de dieren (en de planten – alles wat adem heeft!). Hartelijke groeten, veel sterkte samen! Jan
Sterkte met het verlies van jullie lieve viervoeter!
Een heel mooi en waardevol deel van jullie leven samen met Max ! Sterkte !!!
Ach lieverds, wat een week, teveel aan verdriet. Jullie hondekind Max, heerlijke lobbies, geweldige vriend. Dit doet pijn. Je weet dat t goed is, zijn leven is klaar, maar toch…. Laat jullie tranen maar stromen hoor, ook om een dier mag je rouwen. Neem de tijd. En ja, dit schrijven is goed, ook dat helpt. Dankjewel voor het delen. We denken aan jullie en bidden ervoor. Veel sterkte in deze rare dagen en weken. Dikke knuffel vanuit Veenendaal
Beste Marja en Karel, wat hebben jullie deze week veel voor de kiezen gehad. Heel veel sterkte toegewenst, en dat er weer snel betere tijden aanbreken.
Dag Karel en Marja. Wat een trieste berichten. Hoe erg als je op afstand afscheid moet nemen van je moeder. Dat wens je niemand toe. Het is een rare wereld momenteel. Ook je hond moeten missen na zoveel tijd…. Nu we sinds 7 jaar zelf een hond hebben kan ik me pas indenken hoe dat moet voelen. Veel sterkte en betere tijden gewenst ! Hartelijke groet, Anita
Wat een ontzettend trieste week hebben jullie gehad. Karel en ook jij gecondoleerd met het overlijden van je moeder. Hoe ontzettend verdrietig moet het zijn geweest om niet lijfelijk bij haar begrafenis aanwezig te kunnen zijn. Ik wens jullie heel veel sterkte en kracht. En dan jullie lieve Max, de goeie lobbes. Jullie zullen hem op een andere manier gaan missen maar niet minder verdrietig. Je hebt in ieder geval een heel mooi levensverhaal van hem geschreven waarin veel herkenbaar was. Wij wensen jullie veel sterkte de komende tijd met veel mooie herinneringen. Liefs van Frank en Thea
Beste Karel en Marja,
Gecondoleerd met het overlijden van jullie moeder en schoonmoeder. En wat moet het afschuwelijk zijn om dan niet bij het afscheid te kunnen zijn. We leven in een hele rare wereld momenteel.
En dan Max, die lieve lobbes, hij is zo lang bij jullie geweest, dat is een groot gemis! Maar hij heeft een fantastisch leven gehad.
We wensen jullie heel veel sterkte toe de komende tijd en hopen voor iedereen dat we deze wereldwijde crisis gezond te boven komen !
Veel liefs, Wim en Marie-Louise
Lieve Karel en Marja, wat een verdriet zeg. Gecondoleerd met Karels moeder. Wat heeft Max een fijn leven bij jullie gehad, ik herinner me hem goed van Thury, het was een echt een lieve lobbes.Heel veel sterkte, liefs van Casper en Vera
Dank voor de foto’s en het verhaal over Max. Het zijn dierbare herinneringen aan een dierbare tijd in Thury die nooit meer terugkomt. Sterkte!
Gecondoleerd met moeders en Max. Sterkte. Koen & Julia
Rire et pleurer ,nous aussi nous aimions bien brave Max . Tout ce que tu écris à propos de lui nous rappelle des souvenirs . Courage à vous deux ,nous ne pouvons pas vous aider plus . Bisous .
Lieve mensen, dank jullie wel voor alle hartverwarmende en betrokken reacties. Karel en Marja
Lieve mensen,
Allereerst gecondoleerd met het verlies van Karels moeder, wat treurig om niet bij de de uitvaart te kunnen zijn….
Uiteraard ook gecondoleerd met het verlies van Max…, wij hebben de lobbes 3 keer mogen meemaken, een bijzondere hond!
Marja ik heb genoten van je verhaal over Max!
Heel veel sterkte gewenst , ook met het tijdelijke verlies aan gasten, maar dat komt vast wel weer goed!
Liefs van Vincent en Loes
Lieve Marja en Karel. Gecondoleerd net het verlies van Karels moeder. Triest dat jullie niet bij de uitvaart konden zijn. En wat betreft Max: wat zullen jullie hem missen. Marja wat mooi beschreven en zoals je laatste zin; het is goed zo, getuigt van ware liefde voor je trouwe vriend. Veel sterkte daar. Groetjes van Margriet en Luuk
Beste Karel en Marja,
Heel veel sterkte voor jullie in deze in alle opzichten moeilijke tijd. Wij kunnen ons de lieve Max nog goed herinneren, als hoofd bewaking van het hotel!
Beste groet,
Ineke en Jan
Lieve marja en Karel
Wat ’n trieste laatste weken voor jullie. Ik wens jullie veel sterkte komende tijd.
Poeh….dat was even diep adem halen. Jouw verhalen zijn elke keer weer verrassend en boeiend. Maar nu heeft het een lading die aankomt. Een moeder die overlijdt, een vriend waarmee het niet goed gaat en dan jullie eeuwig trouwe Max die er niet meer is. Dit is voor jullie wel een heel beroerde tijd. Wij wensen jullie heel veel sterkte om dit verdriet te verwerken.
Hoi Karel en Marja. Wat een trieste week voor jullie. Gecondoleerd met het verlies van Karels moeder en wat een narigheid dat jullie niet bij de begrafenis konden zijn. En dat verhaal van Max,, prachtig Marja. Zo mooi beschreven. En wat een gemis voor jullie. Sterkte daar in ieder geval. Liefs van Margriet en Luuk.
Lieve Karel en Marja,
Wat een trieste tijd. Gecondoleerd met het overlijden van jullie moeder/schoonmoeder en sterkte met het verwerken . Ik denk dat je blog wel wat heeft geholpen daarmee. Mooie herinneringen aan jullie lieve Max.
Groeten Duck en Netty Faassen
Lieve Karel en Marja,
Ik probeer me voor te stellen hoe het voor jullie is… (schoon)moeder overleden, ver weg en er niet aanwezig kunnen zijn. Beste vriend nogal plotseling ernstig ziek… en er ook niet kunnen zijn… en Max die nu ook een lege plek is… Beetje veel lijkt me voor jullie. En in andere tijden zijn er ook nog gasten die jullie lekker aan de gang houden. Daarom hoop ik dat jullie nou eens goed tegen elkaar kunnen aanleunen. Heb ik best vertrouwen in…
Duck & Netty
Wat een akelige week hebben jullie achter de rug. Gecondoleerd met het overlijden van Karel’s moeder. Heel erg dat jullie geen afscheid konden nemen.
Op het overlijden van Max had ik al gereageerd. Wat een prachtig verhaal schreef je over zijn leventje.
Soms komt alles ineens. Heel veel sterkte gewenst!
Lieve Marja en Karel, allereerst gecondoleerd met het verlies van jullie (schoon)moeder. Zeker op afstand dit te moeten meemaken moet heel heftig zijn!
En dan natuurlijk Max. Wij hebben Max een aantal jaren meegemaakt: Bon Passage was óók Max. Ik weet nog zo goed dat hij verliefd was en buiten bij de eetkamerdeur zat te smachten naar de (buur)hond van zijn dromen?! Zo lief!
Wij wensen jullie enorm veel sterkte! Met een omhelzing,
Ben&Franca Wijnvoord (Den Haag)
Beste Marja en Karel,
Dat bovenop de heersende ongrijpbare ziekte het verlies van een moeder én een zo dierbare trouwe hond komt, plus het verdriet om een goede vriend, is eigenlijk te veel om te verwerken. Wij wensen jullie heel veel kracht en moed.
Veel lieve groeten,
Leon en Birgit
Plein de courage à vous
Lieve Marja en Karel, maar twee nachten waren we bij jullie te gast en sinds jullie vertrek naar La Palma volgen we jullie wel en wee via de blog. Deze keer is het erg veel wee voor jullie.. Van harte gecondoleerd met het verlies van je moeder/schoonmoeder en dan ook nog van Max. Wat hebben jullie veel op je bord gekregen. In deze tijd ook nog van alles op afstand te moeten doen is extra pijnlijk en bijna ondragelijk. Ik geloof en daarom bid ik voor jullie om veel troost en sterkte voor de komende tijd. Hartelijke groet.
Beste Karel en Marja,
Wij willen ons diep medeleven betuigen met het overlijden van de moeder van Karel en natuurlijk ook met het overlijden van Max, jullie trouwe viervoeter. Hij lag altijd in de voortuin als we langskwamen in Thury en Jana en Lore keken er steeds naar uit omdat hij zo een lieve viervoeter was. Sterkte.
Wat een nare week voor jullie. En dan ook nog afscheid moeten nemen van Max. Hij hoorde zo echt bij jullie. Was iedere keer al verbaasd nog steeds te lezen dat hij er nog was. Wat een leeftijd voor zo’n grote hond. Fijn dat hij een plekje in de tuin heeft. Onze oudste labrador werd 17. Wij hebben 3 trouwe labs begraven in onze tuin in Champignolles, samen naar de eeuwige jachtvelden op een plek waar zij zo graag waren.
Veel sterkte voor jullie de komende tijd. Voor iedereen is het in veel opzichten zwaar. Ineke Stam