Genoten in Domburg – Reizen naar La Palma kan weer – Een angstige postbode

Weer terug op La Palma, mijn reis naar Nederland ligt inmiddels alweer 2 weken achter me. Het was heerlijk en vertrouwd om weer even bij mijn familie te zijn en een aantal vrienden/innen te zien. Maar het was er wel een beetje koud, de temperatuur is nauwelijks boven de 12˚ geweest en op 7 mei ’s ochtends om 6 uur lag er zelfs een laagje sneeuw in het dorp van mijn moeder 🥶🥶. Toen ik hier vertrok stond ik nog even in dubio of ik het af zou kunnen met alleen een fleecevest en een dun regenjackje, het was tenslotte bijna mei, ik was uiteindelijk dus héél blij dat ik toch mijn dikke winterjas had meegenomen.

In Nederland heb ik voor het eerst sinds een jaar of 15 weer eens op de fiets gezeten. Ja het is echt waar 🤭. In Frankrijk hadden we het in de zomer te druk om te fietsen en in de winter was het koud en weinig aanlokkelijk om op de fiets te stappen. En op La Palma, met al die hoogteverschillen (en dan echt grote hoogteverschillen), zag ik het tot nu toe niet zo zitten om te gaan fietsen. Maar ik ging met mijn zus 2 dagen naar Domburg en we zouden gaan fietsen. ‘Dan huren we elektrische fietsen’, aldus mijn zus. ‘Elektrische fietsen?? We kunnen toch wel gewone fietsen huren?’, aldus ik. ‘Nee joh, we gaan toch zeker niet op een gewone fiets rijden met al die wind daar.’ Dus leek het ons zinvol dat ik tevoren maar even zou oefenen op de elektrische fiets van mijn moeder, bij wie ik verbleef. Nou, dat verleer je dus niet, ging meteen weer als een fluitje. En in Domburg elektrische fietsen gehuurd. Ik moet zeggen dat het toch wel heel erg prettig was, er stond een stevig windje en dat had je eigenlijk nauwelijks in de gaten. En dan had ik hem nog maar op stand 2 staan van de 4 of 5 die erop zaten. Je merkte eigenlijk pas hoe snel je ging als je iemand op een gewone fiets inhaalde die ‘kromgebogen over zijn stuur tegen de wind, zichzelf een weg baande’ om met Boudewijn de Groot te spreken. Misschien toch een idee om zo’n fiets aan te schaffen. Karel heeft kortgeleden een mountainbike gekocht. Een gewone, want ‘nee joh, ik ga toch zeker niet op een elektrische mountainbike rijden’. Maar dan kan ik hem in ieder geval (althans dat hoop ik) bijhouden.

Onze fietstocht vond plaats op 28 april, de memorabele dag waarop de terrassen om 12 uur weer open mochten. Het winkel/restaurantstraatje van Domburg liep vol, maar we konden nog een plekje bemachtigen, redelijk beschut tegen een gevel. Er moest wel op het terras geluncht worden natuurlijk. Na een half uurtje waren we zowat versteend door de kou, het glas wijn bij de lunch was niet afdoend om ons op te warmen. Misschien was warme chocomel of glühwein een betere keus geweest. We verbleven in het vakantiehuisje van één van mijn beste vriendinnen, die in Domburg woont. In het centrum van Domburg, op loopafstand van het strand én de Albert Heijn. Geen auto meer nodig. Aanrader als je eens naar Zeeland wilt gaan.

Ik ben met Iberia gevlogen van La Palma naar Brussel, met een tussenstop in Madrid. Ging vlekkeloos voor een redelijke prijs. Zowel voor de heen- als de terugreis moest ik een PCR-test ondergaan, maar dat is inmiddels gewijzigd. Nederland heeft de Canarische Eilanden ‘code geel’ gegeven, hetgeen inhoudt dat een pcr-test om terug te keren naar NL niet meer nodig is. Ook quarantaine-verplichtingen zijn er niet. En, vers van de pers, om in Spanje binnen te komen is het niet meer nodig om een PCR-test te overleggen als je gevaccineerd bent en daar een bewijs van hebt. Het gezondheidsformulier met de QR-code moet je denk ik nog wel invullen via internet, maar dat is simpel en kost niks. Geen beletsels meer dus om naar La Palma te komen!

Al een tijdje durft onze postbode, een vrouw, ja hoe kan het anders zullen de heren zeggen, onze post niet meer te bezorgen. Bovenaan de ingang van onze straat wordt gewerkt en daardoor is de eerste 50 meter asfalt weggehaald. Is nu een hobbelig stukje zandweg. Slechts een klein stukje. Maar ze durft er niet naar beneden te rijden, de straat in, want als ze dan terug omhoog rijdt, dan gaan haar wielen spinnen op dat stukje. Ik heb haar al voorgesteld dat ze dan gewoon verder doorrijdt en de straat aan de andere kant uitrijdt. Maar nee, ‘dat is niet mijn wijk, daar kom ik niet’. Grrrrrrrrrr ….. Nadat dit al een tijdje aan de gang was en ik een klacht had ingediend bij Correos dat ik onze ‘cartera’ echt een aardige dame vind, maar dat wij nog maar 1x per maand post krijgen, (als we geluk hebben, want ze spaart de post op, verzamelt moed, en rijdt dan uiteindelijk toch maar een keer de straat in, waarna ze weer besluit dit voorlopig niet meer te doen), belde ze me op. Ik zat in de auto, op weg om te gaan sporten. ‘Ja ik heb post en een pakje voor jullie, maar ik durf echt die straat niet in hoor, zo lang dat asfalt weg is’. Of ik niet ergens met haar af kon spreken. ‘Nou, ik rijd net Los Llanos binnen’. Dat trof, ze was ook in Los Llanos. Daarom bij het politiebureau afgesproken. En zo kregen we weer eens een keer onze post.

Afgelopen dinsdag belde ze me weer, nu tijdens mijn Spaanse les in El Paso. ‘Ik heb een ‘paquetito’ voor je, waar ben je?’ Nou, niet in de buurt dus. Op mijn verzoek zou ze het pakje afgeven bij het postkantoor van El Paso, waar we het vanaf woensdag zouden kunnen ophalen. Ik vroeg nog, heb ik daarvoor dan geen papiertje nodig of zo, met een nummer? Nee, ik schrijf er wel op dat dit telefonisch afgesproken is. Donderdag ging Karel naar het postkantoor in El Paso. ‘Een pakketje? Heeft u geen papiertje dan?’ Geen pakketje voor ons daar volgens hen. Dus ik gisterochtend opnieuw naar El Paso, het hele verhaal verteld en wederom gevraagd waar ons pakketje was. ‘Nou hier is geen pakketje hoor’. Kun je dan je collega, de postbode van onze wijk, niet even bellen. Dat ging ze doen en na driftig overleg, opeens, op wonderbaarlijke wijze, verscheen ons pakketje vanonder de balie. Tja, op La Palma gaat alles anders, maar het komt (bijna) altijd goed uiteindelijk.

Ik ga nu maar eens naar de gemeente bellen of ze niet een keer vaart kunnen maken met het opnieuw asfalteren van onze straatingang. De Camino Campitos, onze benedenstraat, is overigens ook nog niet geasfalteerd. Alle voorbereidingen zijn gedaan, de boel is weer dicht gegooid en nu wachten we al bijna 4 weken tot het werk verder gaat. Maar Fran van de gemeente Los Llanos heeft ons verzekerd dat er binnen maximaal 2 weken begonnen wordt met asfalteren. Ojalá, 🙏🙏, laten we het hopen, dat woord gebruiken we best veel hier 😀.