La Palma krabbelt op, de natuur geeft het goede voorbeeld!

Drie weken verder en het is nog steeds stil op het eiland. Na de uitbarsting van de San Juan in 1949 kwam er na 3 weken stilte toch nog weer een opleving van de vulkaan, maar nu beginnen we er langzaamaan in te geloven dat de rust blijvend is. Wel staat de vulkaan zonder naam nog steeds uit te hijgen. En hij vergeet nogal eens om zijn tanden te poetsen, want op zijn stinkende zwavel adem worden we nog regelmatig getrakteerd.

Maar het Aridanedal begint op te krabbelen. Binnen no-time begonnen de door de vulkaan zwaar geteisterde Canarische dennen weer uit te lopen. We wisten al dat ze een brand kunnen overleven, maar een vulkaanuitbarsting dus ook. La Palma laat zich er niet onder krijgen! Intussen mogen meer en meer geëvacueerde bewoners terug naar hun huizen (voor zover die er nog staan). Overal zie je vrachtwagentjes rijden die inboedels terugbrengen. Met man en macht wordt er gewerkt om het gebied ten zuiden van de coladas te ontdoen van as/zand. Gisteren is een nieuwe weg in gebruik genomen die de toegang naar het gebied rond Puerto Naos weer mogelijk maakt. Wel moet je daarvoor nog steeds omrijden via de oost- en de zuidkust, maar voorheen was het gebied alleen via de zee bereikbaar.

Op het kruispunt van La Laguna wordt met zware machines getracht de verbinding naar Tazacorte en omhoog naar Cruz Chica vrij te maken. Het gaat om stukken van 50 resp. 200 mtr die lavavrij gemaakt moeten worden. De lava is hier echter wel zo’n 10-12 mtr hoog. De eerste 4 meters gingen voorspoedig, maar vervolgens stootte men op enorme al uitgeharde basaltblokken, die de voortgang zeer vertragen. Desondanks gaat men stug door en het vordert langzaam. Alleen al deze klus zal naar verwachting een paar maanden gaan duren.

En de grote hamvraag is, hoe wordt de verbinding tussen het noordelijke en het zuidelijke deel van het Aridanedal hersteld? Zodat de bewoners van Las Manchas, Puerto Naos, Fuencaliente en omstreken niet meer anderhalf uur hoeven te reizen om naar Los Llanos te komen.  Daar is men het nog niet over eens. Door de lava heen? Maar dan zal er nog een hele tijd gewacht moeten worden voordat de lava binnenin genoeg is afgekoeld. Er overheen??

Dan zijn er nog de huizen die wel zijn blijven staan maar volledig zijn ingesloten door de lava. Er is geen infrastructuur meer, geen elektriciteit, water. Als het om één enkel huis gaat lijkt ons de kans uitgesloten dat dat goed komt. Er zijn ook plaatsen waar bijvoorbeeld een tiental huizen ingesloten is. De eigenaren daarvan maken waarschijnlijk meer kans dat er een poging ondernomen gaat worden om hun huizen weer te ontsluiten.

Al met al moeten wij denk ik uiteindelijk maar tevreden zijn, hoe paradoxaal en bitter ook, dat ons huis binnen een paar dagen volledig verdwenen was. Weg, foetsie, niks meer van over, niet meer te herkennen ook waar het ooit gestaan heeft. Daardoor zijn wij nu door het hele traject verzekering/consorsio de compensación heen en kunnen we vooruit.

Mmmm, fysiek dan toch vooral, mentaal kijken we nog vaak achterom en ervaren we momenteel eigenlijk meer downs dan ups in vergelijking met de eerste weken na de ondergang van Finca Paraiso. Met de tijd is het eigenlijk onvoorstelbaarder aan het worden dat dat fantastische bezit, want dat was het voor ons, weg is. En dan gaat het eigenlijk nog niet eens om het materiële in de zin van het huis en de appartementen. Maar veeleer om de ligging, het 360 graden panorama van stad-natuur-oceaan-bergen-tuin, de waardering van de gasten, het graf van onze Max, en alle energie en liefde die we erin gestoken hadden.

Aan de andere kant, ‘de tijd heelt alle wonden’, een eerste klas dooddoener maar net zo goed een waarheid als een koe. Met de hoe dan ook komende stap naar een nieuwe toekomst zal het ook gemakkelijker worden hetgeen achter ons ligt steeds wat meer uit ons dagelijkse denken te verbannen.

We zijn intussen verkast naar het huurhuis. En hebben (hadden?? we weten het momenteel eigenlijk zelf even niet) zicht op een ander huis. Maar, zoals het op La Palma helaas vaak gaat, kwamen er toch weer wat beren om de hoek gepiept. Waardoor we opnieuw in onzekerheid zitten. Geen zin om in details te treden op dit moment, we hopen dat het goed komt en dat we toch snel de cava kunnen ontkurken.

Overigens, La Palma wordt hipper en hipper. Er is nu zelfs een überhip ‘capsule hotel’ geopend in Santa Cruz in een prachtig 18^e eeuws pand. Een Japanse uitvinding waarbij je in een soort van bedstee/cel slaapt ter grootte van een twijfelaar en zo’n 1 mtr hoog. Je moet dus geen last hebben van claustrofobie. Maar het gaat om de ‘experience’ toch?