Nieuwe schoenen, want de ‘zapateros’ moeten vol

Morgen krijgen we de sleutels van ons nieuwe huurhuis. Dat wil zeggen, we hebben ze al gekregen maar aangezien de schoonmaakster pas maandagochtend kon komen, gaan we ’s middags over. Verhuizen was overigens nog nooit zo eenvoudig als nu. Twee volle kofferbakken en klaar! Niet nadenken over ‘nemen we dit nog mee, hebben het al 3 jaar niet meer gebruikt’, geen overgebleven stukken hout, restjes verf, afgedankte tuinstoelen (want kan ooit allemaal nog eens van pas komen). Dat is dan wel weer gemakkelijk, het maakt het leven letterlijk een stuk lichter.

Gisteren kennisgemaakt met Eladio en Lina, de eigenaren van het huis. Ze waren dit weekend op La Palma, om het huis voor te bereiden op onze komst. In de woonkamer zaten een neef en nicht gebogen over een Ikea-pakket. Een ‘zapatero’, schoenenkast, moest het worden. Er stond er al een, maar Eladio houdt kennelijk niet van rondslingerende schoenen, want hij vond het een heel goed idee om er nog eentje bij te zetten. Dat wetende zijn we ’s middags meteen Los Llanos in gegaan en hebben allebei een paar erbij gekocht. Schoenen heeft een vrouw immers nooit genoeg en die zapateros moeten wel benut worden. Bovendien kan Karel iets wat afgeprijsd is niet weerstaan. Hij houdt mij dan altijd voor hoeveel geld het ons scheelt dat hij dat koopje heeft aangeschaft. Daardoor, vindt hij, kon ik het paar uit de nieuwe collectie zonder schuldgevoel kopen, mocht ik dat al hebben.

Eladio en Lina zijn ontzettend hartelijke mensen. Ze nodigden ons meteen uit voor een barbecue in augustus, als ze tijdens hun vakantie in het appartementje boven ons zullen verblijven. Volgens Eladio kan zijn vrouw ontzettend lekker Venezolaans koken en houden ze van een goed glas wijn en gezelligheid. Nou, wij ook, dus dat komt helemaal goed.

En Karel zijn tafeltennisclubje heeft nu meteen een nieuw onderkomen, het vorige bij het kerkje van Todoque is onder de lava verdwenen. Er staat een tennistafel die gebruikt mag worden, op voorwaarde dat Karel in augustus met Eladio een paar partijtjes speelt. Volgens Gregorio, de beheerder, is Eladio kampioen van de Canarische Eilanden maar gezien zijn brede lach terwijl hij dat vertelde, nemen we dat met een korrel zout.

Verder waren we deze week bij het Colegio de Arquitectos in Santa Cruz om te kijken naar de mogelijkheden die zij kunnen bieden. Voor vulkaanslachtoffers geldt een aantal voordelen bij het kopen of bouwen van een huis. Geen overdrachtsbelasting bij de aankoop van een huis of een stuk grond, mogen ook bouwen op landbouwgrond, er is geen BTW te betalen in geval van bouwen, geen kosten voor het aanvragen van de bouwvergunning en, indien je een huis bouwt van het Colegio de Arquitectos, geen architect kosten. Best interessant dus. Het Colegio de Arquitectos heeft een tiental ontwerpen in verschillende groottes waaruit je kunt kiezen. Een beperking is dat je niet meer m2 mag bouwen dan je had. Dat is dan wel weer een beetje jammer. Maar goed, we wilden er toch maar eens naar toe.

Toen ik dinsdag belde voor een afspraak, werd gevraagd of we al een grondstuk gekocht hebben. Nee, we hebben een perceel op het oog, maar kopen niet voordat we precies weten welke mogelijkheden er zijn. Nou, dat was eigenlijk zo niet de bedoeling, maar als we bij de gemeente een ‘certificado urbanistico’ (waarin alle details en (on)mogelijkheden van het betreffende perceel vermeld staan) zouden halen, dan konden we opnieuw bellen voor een afspraak.

Meteen naar de gemeente en het certificaat aangevraagd, dat we over een kleine week zouden ontvangen. Dat duurde ons te lang natuurlijk, we wilden alleen maar weten wat voor huizen dat zijn die het Colegio aanbiedt. Dus ik teruggebeld en gezegd dat we het certificaat donderdagochtend zouden kunnen ophalen en een afspraak gemaakt voor donderdag. Bij aankomst zouden we dan zeggen dat er vertraging was bij de afgifte van het certificaat en het leek ons kras dat ze ons dan de deur zouden wijzen. En zo geschiedde.

We werden hartelijk ontvangen ondanks het niet aanwezige certificaat. Op La Palma gelden heel vaak allerlei (in onze optiek natuurlijk vrijwel altijd onzinnige) regels en voorwaarden bij instanties, maar net zo gemakkelijk wordt er tussen die regels en voorwaarden doorgefietst. In dat ritme moet je een beetje meedeinen en je weg zien te vinden. En een onvriendelijke behandeling hebben we hier eigenlijk zelden ondervonden.

Om een lang verhaal kort te houden, we hebben de huisontwerpen gezien. Wij gingen ervan uit dat men ons de ontwerpen zou sturen zodat we deze in alle rust zouden kunnen bekijken. Maar nee, zo werkt het niet, waarom gemakkelijk doen als het ook moeilijk kan. We kregen een grote map met alle ontwerpen erin te zien. Daarvan mochten we er 2 uitkiezen, waarvan we vervolgens alleen van de overzichtspagina een kopie meekregen. Onbegrijpelijk in dit gedigitaliseerde tijdperk. Misschien bang voor plagiaat of zo? Zo spectaculair was het nu ook allemaal niet.

Maar Karel ziet het wel zitten. Alleen zie ik er als een berg tegenop (meestal is de rolverdeling zo) om zelf te gaan bouwen. Hoe lang gaat dat duren, hoeveel tegenvallers komen er op ons pad? En, de hamvraag, hoeveel duurder dan gedacht gaat dat worden?? Bovendien hebben we het dan alleen nog maar over een eigen huis, toeristisch bouwen is weer iets heel anders. Het decreet hiervoor (om ook met voordelen te kunnen herbouwen) wordt ergens in de zomer verwacht, maar hoe gaat dat decreet eruit zien? Dan zijn we misschien wel 3 jaar verder voordat we kunnen gaan verhuren. Ik kan het gewoon niet overzien. Als je iets bestaands koopt, dan weet je (voor het grootste gedeelte in ieder geval) wat je krijgt en wat je er nog aan moet doen. En kun je op redelijk korte termijn verder. Mijn lijstje voor Frankrijk ligt dus ook klaar. Misschien in april toch maar een tourtje inplannen.