Puro Atlántico, aan de vooravond van

Vrijdag is het zo ver, dan komen de eerste gasten aan op Puro Atlántico in Las Norias. Samen met Angustia en Gaby, de hulpen, hebben we keihard gewerkt en nu is alles klaar. Nou ja, op één niet funktionerend slot van een van de bungalows na dan, waarvoor Fran van de ´carpintería de aluminio’ donderdag komt om het te repareren. Lekker op tijd, maar hij verzekert dat het op tijd in orde is. Oh ja, en de electrische afdekking van het zwembad. Maar daar ontbreekt al sinds de installatie, 2 jaar geleden, een onderdeel. En hoewel toegezegd is dat de leverancier vandaag zou komen om het op te meten (hij is zijn briefje van twee jaar geleden kwijt) en het dan morgen in orde brengt, gaan we ervan uit dat dit niet goed komt. Maar dat is een detail.

Puro ziet er weer even mooi uit als voorheen, gelegen op een idylische plek met een grandioos oceaanzicht. Vrijdag komen er in 3 casas gasten van Eliza Was Here, zij brengen ons echt veel boekingen, daar zijn we blij mee. Zondag komt in de vierde casa een Zwitsers echtpaar. November en december zijn al grotendeels volgeboekt en ook in januari gaat het lopen. Helemaal goed, als je in ogenschouw neemt dat we pas sinds korte tijd boekingen aannemen voor Puro. www.puro-atlantico.com

In ons eigen atico loopt het gesmeerd. Alle gasten waren tot nu toe erg enthousiast. In het winterseizoen krijgen we ook flink wat gasten die een aantal weken blijven, dat is prettig.

Nu we opeens weer zo’n druk bestaan hebben, was het niet handig om maar 1 auto te hebben. Vooral ook omdat we nu niet meer bij de vakantiehuizen wonen en op 2 plekken gasten hebben. Dus ik vond dat er een auto bij moest komen. Karel heeft zich er hevig tegen verzet. ‘Eerst maar eens kijken of het echt nodig is, weer een auto erbij op het eiland (mijn argument dat de eventuele auto die we zouden kopen toch al op het eiland is werd van tafel geveegd), slecht voor het milieu (ja dat dan weer wel natuurlijk), etc.

Er moest een scooter komen. Beetje gezocht op internet en jawel, Fran (andere Fran) van het scooterverhuurbedrijf in El Paso, wilde er wel eentje verkopen. Zes jaar oud, maar een wat groter cq zwaarder model, waardoor verschillende toeristen ermee omgekukeld waren. Voor Karel geen probleem. Ik kan er niet mee rijden, want mijn voeten raken de grond niet. Maar ik mag wel meerijden. Of ik daar nu zo blij mee ben …… Afijn, scooter gekocht en twee helmen. En daar gingen Bob en Annie de Rooij! Op de scooter naar de Caballos Fufos, het dorpsfeest, in Tazacorte. Ik moet zeggen, het is wel heel gemakkelijk. Geen parkeerproblemen meer en je bent er net zo snel als met de auto.

Maar vervolgens kwamen vrienden van ons met de mededeling dat hun buurman, een Duitser die er maar af en toe is, zijn huis verkoopt en weggaat van La Palma. Het huis is gekocht door weer andere vrienden van ons. Maar hij had ook een Volkswagen Polo, 20 jaar oud en altijd binnen gestaan, ziet er piekfijn uit, altijd op tijd onderhoud gehad en maar 67.000 km op de teller. Volgens Paul, onze vriend, zouden we gek zijn als we die auto niet zouden kopen. Karel moest schoorvoetend toegeven dat daar wat in zat. Dus nu hebben we twee auto’s en een scooter. Het moet niet gekker worden. Onze buren hier in het huurhuis hebben 3 auto’s en 2 scooters. Het is opeens heel druk op de parkeerplaats.

En dan de ontwikkelingen wat betreft het perceel. Die zijn er nog niet zoveel. Dat wil zeggen, de Duitse eigenaren hebben inmiddels wel toegezegd dat ze de helft van het perceel aan ons willen verkopen. Het totale perceel is 5.000 m2 groot en dat hebben wij niet nodig voor alleen een huis voor onszelf. 2.500 m2 is meer dan genoeg. In eerste instantie wilden ze alleen het hele perceel verkopen, maar intussen zijn ze akkoord met de helft. Dat moet nu opnieuw opgemeten en bij de notaris gedeeld worden in 2 percelen. Voor vulkaanslachtoffers mag dat, normaal gesproken niet.

En in die fase zitten we nu. Eind november komen de Duitse eigenaren naar La Palma, maar we hopen dat de boel al eerder in gang gezet kan worden. We juichen nog steeds niet, maar het lijkt er meer en meer op dat het wellicht goed komt. De ligging is prima, op 350 m hoogte, een stukje lager dan we voorheen zaten (toen 500 m), dus ook wat warmer. En wat dichter bij Los Llanos. Met een weids zeezicht, zij het wat minder mooi dan in Paraíso, omdat we hier wat bananenplantages in het zicht hebben, wat daar niet het geval was. Maar goed, je kunt niet alles hebben.

In november gaan we, samen met een paar vrienden die ook hun huis verloren hebben, een huis bekijken op Tenerife dat gebouwd is door een bedrijf dat ‘passive houses’ bouwt (energie-efficiënte huizen, ter compensatie van onze tweede auto en scooter 😉), die geproduceerd worden in Polen. We hebben al diverse malen contact gehad met de mensen van dit bedrijf en ook met een architect en hebben er, tot nu toe in ieder geval, een goed gevoel bij. Een foto van het perceel en het uitzicht plaatsen we pas als de koop definitief is. We gaan het zien.