Vulkaanroute weer open – Keuzestress??

La Palma herstelt zich. Een stap in de goede richting is het weer open gaan van de iconische vulkaanroute over de Cumbre Vieja. Starten vanaf El Pilar, zoals voorheen, kan nog niet, maar wel vanaf de oostkant van het eiland.

We zijn weer terug uit Frankrijk. Het was super. Gewoon om er even uit te zijn, om weer te beseffen wat een vreselijk mooi land Frankrijk toch is, om al die leuke panden te bezichtigen waarvan ons hart sneller begon te kloppen, om te merken dat ons Frans nog net zo vlot over de lippen komt als voorheen, en last maar zeker niet least, het warme weerzien met een aantal lieve vrienden, verspreid over Frankrijk.

Het begon haperend. We vlogen op San Sebastian, met een overstap in Madrid. De overstaptijd was maar 45 minuten, beetje krap gepland. Eerlijk gezegd niet zo heel goed opgelet tijdens het boeken van de vluchten. En jammer genoeg vertrok de vlucht van La Palma naar Madrid met enige vertraging. Een gelukje was dat we businessclass vlogen, aanbieding van Iberia, dus we waren druk met eten en drinken en hadden daardoor geen tijd om al bij voorbaat in de stress te geraken. Een nadeel was dat Barajas Aeropuerto in Madrid enorm groot is en we voor de overstap van het ene uiteinde van de terminal naar het andere einde moesten lopen. We hadden van de 45 geplande minuten nog een klein half uur toen we de terminal opstapten.

Maar we hebben het gehaald. Volgens Karel kan ik zo meedoen met de volgende Olympische Spelen snelwandelen, ik vloog als een hinde over de terminal, behendig zigzaggend tussen de andere reizigers, ‘disculpe’ roepend tegen de druiloren die op de loopbanden aan de linkerkant stil bleven staan, van verbazing vergat Karel zelf bijna om door te lopen. Helaas had onze ingecheckte koffer niet zo zijn best gedaan, want die is in Madrid achtergebleven. Waar we al bang voor waren.

Aangekomen in San Sebastian bleven wij dus als enigen bij een lege bagagebelt achter. ‘Er komt niets meer’, zei de vriendelijke Iberia-dame, ‘maar morgenochtend om half negen arriveert de eerste vlucht uit Madrid die jullie koffer meebrengt. Omdat het kantoor van de autoverhuurder al gesloten was op het tijdstip van onze aankomst, hadden we sowieso een hotel geboekt in Irún voor de eerste nacht en een afspraak voor de volgende ochtend om 9 uur om de auto op te halen. Dus was het niet zo’n heel groot probleem. Volgende ochtend terug naar het vliegveld. Karel haalde de auto op en ik ging achter de koffer aan.

Die was aangekomen en mij werd verzocht om mee te gaan naar de bagagebanden. Daar stonden twee heel serieus kijkende agenten van de Guardia Civil op mij te wachten. ‘Is dit uw koffer?’ ‘Ja dat is mijn koffer.’ Of ik hem maar even wilde openmaken. Euh, ok. Met een stokje gingen ze zo’n beetje door de inhoud van de koffer heen. Komt er opeens een klein, mooi ingepakt doosje naar boven. ‘Wat zit hierin?’ Geen idee, ik was verbouwereerd want zag het voor het eerst. Toen ging mij iets dagen. Een paar dagen later was ik jarig, dus ik nam aan dat het voor mij was. Wij doen eigenlijk al jaren geen cadeaus meer voor onze verjaardagen, maar gaan altijd uit eten bij een goed restaurant en kijken elkaar dan heel verliefd in de ogen. (Nu héérlijk en feestelijk gegeten bij Bonpassage, wat hebben Ruud en Annemiek het restaurant mooi veranderd!) Ik dacht ‘oh wat lief, Karel heeft een cadeautje voor mij gekocht’. Dus ik vertelde aan de Guardia-man dat het vrijwel zeker mijn verjaardagscadeau was. Toen begon hij het open te maken. Ik dacht, nou, dan draai ik me toch maar even om, want anders is de verrassing helemaal weg natuurlijk. Maar na één kant opengepulkt te hebben, stopte hij het weer terug in de koffer, diep tussen de kleding. En ik mocht gaan. Op mijn verjaardag kwam het pakje uit de koffer. Ik vertelde het voorval aan Karel, waarop hij een beetje bedremmeld keek. Bleek het helemaal niet van hem te zijn, maar van een vriendin op La Palma, die het aan hem meegegeven had. Oeps! 🤣😂

Het avontuur om ook in Frankrijk weer ‘iets’ te hebben en dan afwisselend in twee landen te wonen trekt aan ons. Alles ligt nu toch open, dus waarom niet eigenlijk, voor een jaartje of vijf ….. Dat zit kennelijk op de een of andere manier in ons bloed. We zagen een heel leuk dubbel huis in het centrum van een levendig bastide-dorp in de Dordogne, Franser kan bijna niet. En zelfs ik ging bijna direct overstag. Maar het verstand heeft toch geprevaleerd, we hebben (vooralsnog) geen gekke, overhaaste dingen gedaan. Eerst eens even alle (on)praktische kanten op een rijtje zetten. En toch ook hier maar weer even verder kijken.

Dus hebben we vandaag de makelaar in Frankrijk gemaild dat we meer tijd nodig hebben en nog geen beslissing kunnen nemen. Maar voor de zekerheid wel gevraagd of ze ons wil inseinen als er serieuze andere gegadigden mochten komen 😜. La Isla Bonita en La Douce France, best een goede combi misschien.

En ondertussen hebben we de sleutel van ons atico in Tazacorte, de buren hebben het waarschijnlijk al gemerkt, aan al het gesleep door het trappenhuis. Daar valt ook weer veel over te vertellen, maar voor nu stop ik ermee, dus dat wordt de volgende keer!