Dag 42 en hij doet het nog steeds. En met hetzelfde enthousiasme als op dag 1 helaas. Vandaag 6 weken geleden waren we nog in heerlijke onwetendheid van wat er komen ging. Nu zitten we in het huis van vrienden en zijn we ons hele normale ritme kwijt. Alles staat in het teken van DE VULKAAN. We staan ermee op en gaan ermee naar bed. Overigens niet alleen wij, we horen het van heel veel mensen om ons heen. Of je nu je huis wel of niet kwijt bent, of je geëvacueerd bent of niet, het beheerst het leven volledig in het Aridanedal. Het ergste van alles vind ik eigenlijk de as/zandregen steeds. We vegen ons suf, er is gewoon niet tegenaan te bezemen. Karel heeft al over de 100 samuros vol met lavazand weggebracht. We hebben er 6, dus het is steeds vullen, in de auto zetten en wegbrengen naar de dichtstbijzijnde container. Vanmiddag is Karel naar een voetbalwedstrijd van FC Santa Cruz (of zoiets) met een paar vrienden, dus ik ben maar gaan vegen. De 6 samuros waren heel snel gevuld, want er is gisteren en vannacht een enorme hoeveelheid gevallen, en ik krijg ze niet in de auto, te zwaar. Dus maar overal hopen bij elkaar geveegd die dan later gemakkelijk weg te scheppen zijn. Maar toen ik rondom het huis een looppad vrij had, kon ik weer bijna van voren af aan beginnen. Op de foto hierboven de donkere aswolk die twee dagen boven het Aridanedal heeft gehangen. Laat de wind alsjeblief draaien. Ja ik weet het, dan zit een ander deel van het eiland met het probleem, maar zijn wij er even vanaf.
De afgelopen dagen was Karel zijn broer hier en dat was meteen een mooie aanleiding om de vulkaan te ontvluchten. We zijn naar de zeezwembaden van La Fajana bij Barlovento gegaan. Schitterend weer, heerlijk gezwommen en niks te zien of te horen van de vulkaan. En gisteren, toen we hen wegbrachten naar de haven, door Santa Cruz geslenterd en geluncht in de zon.
Het besef dat alles wat we hadden weg is, begint steeds meer door te dringen. Als we straks ooit weer een huis hebben, dan zal dat de sfeer van een onpersoonlijk vakantiehuis uitstralen, bedacht ik me van de week. Geen persoonlijke accenten meer, al onze boeken en decoratiespullen weg, dingen die we van dierbare familie en vrienden cadeau hebben gekregen in de loop der jaren, die we van vakanties hebben meegenomen, veel hadden we al zo lang we samen zijn en was onvervangbaar. We kunnen weer van voren af aan beginnen met verzamelen. We wisten beiden al jaren geen verjaardagscadeaus meer te verzinnen, dat probleem is in ieder geval voor een flinke tijd opgelost. Elke keer blijkt weer dat er toch veel nadelen zijn die ook hun voordeel hebben.
Een paar weken geleden was Karel in een t-shirt dat hij net gekocht had as aan het ruimen. En daar word je heel vies van. Ik zeg ‘joh, kun je daarvoor nou niet een oud shirt aantrekken?’ Waarop Karel antwoordt ‘maar Mar, ik heb toch helemaal geen oude t-shirts meer’. Gelijk heeft hij. Tijdens het koken missen we onze kookboeken erg. We hadden er heel veel, met aantekeningen en aanpassingen erin en hadden ook een persoonlijk archief van recepten opgebouwd. En al Karel zijn lp’s, waarvoor hij nog speciaal een goede platenspeler gekocht had. We weten het, recepten kunnen we zo van internet halen en nu moeten we maar meteen aan Spotify beginnen, dan hebben we de beschikking over alle muziek die je kunt bedenken. Maar het is niet hetzelfde.
Geen woorde om mijn gevoelens op papier te zetten !!
Ik weet ten minste wat ik op 17 januari en 26 april kan doen.
Lieve Karel en Marja,
Hoe begrijpelijk dat het jullie, bii tijd en wijle, even in een enorme dip trekt. Voor ons, die gewoon doorleven zo onvoorstelbaar, een groot deel van jullie opgebouwde leven en herinneringen weg . Houd moed (ik weet, dat is heel makkelijk gezegd) maar er komt zeker weer een lichtpuntje. En we blijven meeleven. Lieve groet, Renée en Gerard
Fijn dat jullie even de zinnen hebben kunnen verzetten ook al is het maar voor even. Je vraagt jezelf wel eens af wanneer dit natuurgeweld gaat stoppen. We blijven jullie volgen en kunnen alleen maar hopen dat jullie toch binnen afzienbare tijd iets optimistischer kunnen zijn.
Lieve groeten van Frank en Thea
Beste Marja en Karel,
Het moet inderdaad verschrikkelijk zijn als je tastbare herinneringen weg zijn. Een amputatie lijkt het wel.
Jullie hebben elkaar nog en dat is toch wel het belangrijkste.
Veel sterkte.
Gerard en Marijke Schonck
Ja Marja en Karel, het is en blijft pittig. Vooral ook omdat er nog lang geen perspectief is op het hernemen van de normaliteit. Nog heel lang niet.
Sommige uitbarstigen van vulkanen blijven zich melden. Zie Pompei. Maar geen mens kan er op wachten tot toeristen zich aan jullie opgegraven huis komen vergapen. Gelukkig zullen ze geen verkoolde lijken kunnen vinden.
Groet en probeer moed te maken.
Iedere dag maar weer.
Marja we voelen met jullie mee. Todoque voor en na is deprimerend. Blijf sterk.
Ik heb nog veel boeken over
Als ik weer naar la Palma kom vraag ik je wat je zou willen dan neem ik ze mee.
Sterkte in deze zware tijd.
Het is inderdaad onvoorstelbaar om alles kwijt te zijn. Tastbare herinneringen zijn zo kostbaar en zo anders dan alleen in je hoofd. Hoe is het mogelijk dat de vulkaan niet tot rust komt??
Tussen de regels door lees ik wat sarcasme. Dat is af en toe nodig denk ik om op de been te blijven.
Heerlijk dat jullie even hebben kunnen ontspannen met Karel zijn broer.
Zijn 17:01 en 26/04 jullie verjaardagen?
Veel sterkte en we denken veel aan jullie.
Liefs AM en Jos
Dank voor de update !