Een jaar later ……

Maandag was het een jaar geleden dat de vulkaan uitbrak. Een jaar geleden dat ons leven en dat van vele anderen op La Palma volledig en voorgoed veranderde. Veel mensen zijn nog zoekende naar een nieuw thuis, enkele honderden wonen zelfs nog altijd in hotels. De verbinding tussen noord en zuid van de lava is hersteld, waardoor nu gelukkig het zo geisoleerde zuidwestelijk deel van La Palma weer goed bereikbaar is. Nu is het nog een onverharde weg waar 20 km per uur gereden mag worden, maar er wordt hard gewerkt om de weg te verbeteren. De eigenaren van huizen aan de zuidkant van de lava kunnen nu weer terug. Behalve in Puerto Naos en La Bombilla. Daar komen nog steeds te veel gassen naar boven, en mogen de bewoners nog altijd niet terug naar hun huizen hoewel de dorpen zelf niet geraakt zijn door de lava.  

Er is behoorlijk wat aandacht besteed aan de eerste verjaardag van de vulkaan. Natuurlijk op La Palma zelf en ook op het vasteland van Spanje. Maar zelfs in Nederland. We zijn gebeld door NPO Radio 1, het programma ‘Villa BVD’, en door Omroep Brabant, uit ons thuisland. Zij wilden weten hoe het nu met ons gaat, Karel heeft gisteren een (tv)interview met beide omroepen gehad.  

Waar staan wij vandaag: We hebben het atico gekocht en opgeknapt en we zijn gestart met de verhuur. Vanaf 1 november gaan we ook gasten ontvangen op het vakantieparkje Puro Atlantico in Las Norias. Dus wat dat betreft mogen we niet klagen. Alleen met een huis voor onszelf wil het nog niet zo lukken. Maar gelukkig kunnen we vooralsnog in ons huurhuis blijven. 

Nog even terug in de tijd. Nadat eind februari bleek dat de geplande koop van het huis in El Paso niet doorging, hebben we diverse andere huizen bekeken. Maar de spoeling op La Palma is dun. Dus zijn we ook naar percelen om te bouwen gaan kijken. Het eerste perceel aan de Calle Echedey in El Paso was prachtig gelegen, maar had geen toegang tot een openbare weg. En de aanleg daarvan was dermate gecompliceerd (over het terrein van een andere eigenaar) en kostbaar (ook de aanleg van de nutsvoorzieningen), dat we ervan af gezien hebben.  

Het volgende perceel in dezelfde hoek was prima. We hadden een akkoord over de prijs met de eigenaar, zelf ook een vulkaanslachtoffer, die zijn perceel van 10.000 m2 zou delen met 2 andere vulkaanslachtoffers. Maar vervolgens bleek dat er grote problemen waren met de inschrijving in het ‘registro de propiedad’, het eigendomsregister, en dat het nog maar zeer de vraag was of dat opgelost kon worden. Dus de makelaar adviseerde ons ervan af te zien, hetgeen we opnieuw gedaan hebben.  

Het daaropvolgende perceel van 8.000 (!) m2 moest het dan worden. Lag aan een openbare weg, met aan de overkant van de weg een kennel vol met jachthonden. Maar op het achterste gedeelte van het perceel 100m van de weg (waar ook het mooiste uitzicht was) was helemaal niks te horen van die honden. Na diverse bezoeken aan het oficina tecnica en tegenstrijdige uitspraken van de medewerkers aldaar bleek, dat we niet verder dan 50 m vanaf de doorgaande weg mochten bouwen. En daar had je geen uitzicht en zaten de honden te dichtbij. Dus steep erdoor. 

Toen zagen we een perceel in Las Manchas, aan de zuidkant van de lava, maar prachtig gelegen en met een schitterend uitzicht op de oceaan. Tja, tja, tja, aan de zuidkant van de lava, best wel geisoleerd nu. De eerste reactie van ons allebei ‘Ja, doen we!’ Maar later kwam bij mij ‘Wil ik dat eigenlijk wel?’ Het is middenin het Cumbre Vieja gebied, het risicogebied bij uitstek. Karel zag geen probleem. Statistisch gezien maken wij volgens hem geen nieuwe uitbarsting meer mee. En we hebben geen kinderen, dus na ons de zondvloed. Maar tussen de uitbraken van 1949 en 1971 heeft maar 22 jaar gezeten, we zouden het zomaar nog een keer kunnen meemaken. En bij elk bericht in de media, fake of niet, dat er aardbevingen zijn of er een vervorming van de aarde optreedt, dan slaap ik weer een week niet. Niet dus. 

Je wordt er wel een beetje moedeloos van soms, de laatste weken waren niet mijn beste.  Maar er is alweer een andere mogelijkheid. Wellicht. Van mensen die we kennen, uit Duitsland, van wie we eventueel een stuk grond kunnen kopen. Nog even een slag om de arm, er moeten nog wat zaken gecheckt worden. Maar het komt goed, vroeg of laat 😉.