Hij stopt, hij stopt niet, hij stopt, hij stopt niet ……

Hij weet het zelf ook niet geloof ik, of hij door zal gaan of toch maar ophouden. Is hij inmiddels verworden tot een oudje zonder tanden, zoals medeblogger Siepko hem deze week noemde, of heeft hij deze belediging persoonlijk opgenomen en besloten ons nog eens een poepie te laten ruiken? De afgelopen week werd er serieus gedacht dat de vulkaan aan het einde van zijn levensdagen begon te komen. De seismische activiteit nam aanzienlijk af en ook de uitstoot van SO2 vertoonde een constant dalende tendens. De wetenschappers waren er bijna uit, hij is op zijn retour. Helaas heeft ‘la bestía’ zich kennelijk bedacht en gaat hij toch nog even door met ‘eilandje pesten’, want op woensdag was er opeens een hevige opleving van het aantal aardbevingen. De ene na de andere was duidelijk voelbaar, het bleek de heftigste magma-activiteit die gemeten is sinds het begin van de uitbarsting. ‘s Avonds begon de vulkaan significant meer lawaai te maken en stroomde de lava ook over de noordelijke coladas opnieuw rijkelijk. Wederom angstige momenten voor vrienden van ons, wier huis zich tot nu toe staande heeft gehouden in het lavageweld, maar wat zomaar kan veranderen als hij besluit om serieus verder te gaan aan de noordkant. En zo houdt de vulkaan het eiland in een wurggreep. We zitten in een impasse, althans zo voelt het voor ons. Het leven staat toch een soort van stil, ook al kijken we vooruit en zijn we aan het zoeken naar nieuwe mogelijkheden. We hebben het gevoel dat het echte leven pas door kan gaan als de vulkaan gestopt is.

De overheden lijken niet helemaal te weten hoe de zaken aan te pakken wat betreft de hulp aan de getroffenen. Een paar weken geleden hebben we ons als ‘afectados’ in laten schrijven bij de Casa Massieu in Argual. Op de begane grond, in het kantoor van de Gobierno de Canarias. Je moest hiervoor formulieren downloaden van internet, die invullen en dan telefonisch een ‘cita previa’ – een afspraak maken om de boel in te leveren. We hadden de afspraak op een donderdagavond om 18h40. Toen we daar keurig op tijd aankwamen stond er een lange rij voor de deur. We vroegen aan de andere wachtenden of zij ook allemaal kwamen voor de inschrijving. Ja dat was het geval en de wachttijd bedroeg zo’n 2 uur, werd ons verteld. Waarop het humeur van Karel meteen al het kookpunt naderde. We moesten ons melden bij een ‘chico’ in de hal en hij bevestigde dat er ‘enige vertraging’ was. Karel wilde dan een nieuwe afspraak maken voor een andere dag, ‘want ik ga hier echt geen 2 uur staan wachten’. De chico zei heel voorzichtig, terwijl hij alvast zekerheidshalve een paar stappen achteruit deed, dat het op een andere dag waarschijnlijk niet veel anders zou zijn. Mopper mopper, grom, grom, ‘ik ga naar huis’ zei Karel, ‘ik ben gekke Henkie toch niet!’. ‘Ik ben hier nu en ik blijf’ zei ik. ‘Ga dan maar weg en dan bel ik wel als je me moet komen ophalen’. Maar zo werkt het niet, je moet je persoonlijk inschrijven. Inmiddels waren er vrienden aangekomen die een afspraak 10 minuten na ons hadden, waardoor de aandacht van Karel afgeleid werd en we dus toch maar bleven staan. Uiteindelijk waren we na 40 minuten aan de beurt. Dat viel mee zeg! Al snel werd ons duidelijk waarom de boel zo gigantisch uitliep. Er werd voor elke afspraak 10 minuten uitgetrokken. Of je nou met 1 of 2 personen of een heel gezin kwam. Bovendien werd tijdens het maken van de telefonische afspraak gezegd dat je alle formulieren correct ingevuld mee moest nemen en dat je, als je hiermee een probleem had, telefonisch tevoren hulp kon vragen. Anders werd je teruggestuurd en moest je een nieuwe afspraak maken. Maar, vriendelijk als de Palmero’s van nature zijn, gebeurde dit natuurlijk niet. Lang niet iedereen had zijn formulieren goed ingevuld, sommigen kwamen zelfs met niet ingevulde formulieren. En iedereen werd heel geduldig door de medewerkers geholpen met het invullen van de documenten. Lief, maar dan loopt het schema natuurlijk gigantisch uit. Afijn, uiteindelijk is het gelukt (ik moet tot mijn schaamte bekennen dat er ook op ons formulier iets niet helemaal goed was ingevuld en we toen toch wel heel blij waren dat we niet teruggestuurd werden) en kregen we een ‘justificante’ dat we officiële vulkaanslachtoffers zijn.

Het verhaal was, dat je je hier éénmalig moest inschrijven voor alle vormen van hulp die er zouden komen. Later zou er dan opnieuw contact met ons opgenomen worden, omdat op dat moment er eigenlijk nog niks duidelijk was. Prettig geregeld, leek ons.

Echter een week later hoorden we bij toeval van anderen dat je je ook op de 1^e verdieping van de Casa Massieu moet inschrijven, in het oficina van de Gobierno de España. Voor de hulp die van de Spaanse staat komt. Dat andere was alleen voor de hulp van de Canarische overheid 😤😤. Maar hiervoor hoefde je geen afspraak te maken, dus wij opnieuw erheen. Inderdaad geen afspraak nodig en we hoefden niet lang te wachten. We kregen weer een aantal formulieren mee om in te vullen, eigenlijk zo’n beetje dezelfde als die van een week eerder, met de opdracht daarna terug te komen met een flink aantal bijlagen erbij. Alles bij elkaar gezocht en dag later terug en alles ingeleverd. Vervolgens kregen we een telefoontje. Van de ‘trabajadores social’ – maatschappelijk werkers van de Cabildo de la Palma, de eilandregering. Of we op 18 november om 9 uur naar de Casa Massieu wilden komen voor een ‘entrevista’, een onderhoud. Een dag later kregen we een telefoontje voor dezelfde vraag en de dag daarop nog een keer. Beide keren geduldig uitgelegd dat we al een afspraak hadden. De auto kende de weg inmiddels uit zijn hoofd. Nu hoefden we geen formulieren in te vullen maar typte de dame onze antwoorden meteen in op een laptop. Wederom zo’n beetje dezelfde vragen aangevuld met de vraag of we misschien psychologische bijstand nodig hadden en of we in aanmerking wilden komen voor de noodwoningen die (ooit) gebouwd gaan worden. Nee, dat was niet nodig, waarna het gesprek afgesloten werd.

Eenmaal ‘thuis’ ging de telefoon. Een trabajadora social, of we al bij de Casa Massieu geweest waren ……  Ja, vanochtend en u bent eerlijk gezegd de vierde die erover belt. Waarop ze heel omstandig uitlegde dat ze met verschillende lijsten werken (je meent het) en zeker willen zijn dat ze niemand vergeten. Daarom maar liever 4x bellen dan helemaal niet. Daar was geen speld tussen te krijgen. En omdat ook zij weer zo ontzettend aardig was, verbeet ik mijn intussen toch opgekomen lichtelijke irritatie en zei dat ze helemaal gelijk had, en dagge bedaankt zijt da witte (mijn Brabantse afkomst laat zich soms niet onderdrukken). Wel heeft ze ons verzekerd dat we ons nu écht nergens meer hoeven te registreren……