Intussen is de vulkaan zonder naam, het monster, zoals hij hier genoemd wordt, al bijna 2 weken onafgebroken lava aan het uitbraken. Behalve afgelopen maandag, toen hadden we opeens een dag van volkomen stilte. Niks meer te horen en geen rook meer uit de krater. Zou dit het dan zijn, vroegen we ons af. Maar meteen al werd deze hoop door de deskundigen de grond in geboord. Het monster was zich aan het opladen voor nieuwe erupties. En jawel, om een uur of zeven ’s avonds begon het gerommel weer en toen we naar bed gingen hadden we vanuit het slaapkamerraam weer het inmiddels bijna vertrouwde beeld van een vuurspuwende berg. Het donderende geluid dat we continue horen, daar zijn we ook al bijna aan gewend, we verblikken of verblozen er niet meer van. Wel moet ik elke nacht als ik wakker word (en dat is, alhoewel we intussen echt wel beter slapen, toch altijd nog best wel vaak) en hem weer hoor, even naar het raam lopen om te kijken. Gaat het wel goed daar, stroomt de lava echt niet deze richting op?? Als we gaan slapen leggen we al onze spullen in de koffertjes en stoppen we de laptop in de rugzak. Ik weet inmiddels uit de ervaring van vorige week vrijdag dat als je de opdracht krijgt om je huis te verlaten, je dat ook gewoon zo snel mogelijk wilt doen en je jezelf geen tijd meer gunt om nog even rustig je spullen bij elkaar te zoeken. Het woord ‘thuis’ gebruik ik alleen nog maar tussen aanhalingstekens. Wanneer zouden we dat weer hebben? Geluk bij een ongeluk is wel dat wij daardoor bij een evacuatie niet zo heel erg meer hoeven na te denken, alles past immers in onze koffertjes en een paar papieren zakken.
Sinds gisteren is er weer een nieuwe colada, lavastroom, bijgekomen. Wat noordelijker dan de al aanwezige stromen, waardoor opnieuw diverse vrienden van ons in spanning zitten of hun huis het gaat redden. Die spanning hebben wij in ieder geval niet meer. Opnieuw zeg ik het, elk nadeel heb zijn voordeel.
De afgelopen dagen hadden we al een paar keer last van een asregen. Vandaag was dat veranderd in een regen van kleine stukjes lavagesteente, als hagel. Alles zat onder en als je even buiten liep zonder hoed of pet, dan zaten je haren meteen vol. Karel veegt en veegt en veegt. En een paar uur later ligt het weer vol. Op dit moment, vrijdagavond om 17h45, is de hagelbui opgehouden. Dus meteen is Karel weer aan het vegen gegaan. Kijken hoe het er morgenochtend weer uit ziet.
Zicht op het einde is er dus nog niet. Maar toch gaan we weer voorzichtig vooruitkijken. Regeren is vooruitzien tenslotte. We willen gaan kijken naar een bouwperceel. Gisteren waren we bij een makelaar en hebben we al gemerkt dat dat nog niet zal meevallen. En misschien gaat het ook niet lukken, maar onze blik is in ieder geval van die blanco pagina af, die we steeds maar voor ons zagen. Veel praten met vrienden en gezamenlijk brainstormen helpt ook, we gaan ‘adelante’.
En dan ook hier nog even het bericht dat we vandaag op Facebook en op de pagina van de steunactie plaatsten:
In de afgelopen dagen heeft de lavastroom zich verhevigd, zijn er nieuwe stromen bijgekomen, de brandende massa stort zich inmiddels in zee, is het gebied dat onder de lava ligt steeds groter geworden en houden de asregens aan ……
Veel redenen om de moed te verliezen. Maar dat is geen optie. Als de vulkaanellende achter de rug is, kijken wijzelf, La Palma en alle bewoners weer vooruit. Het overweldigende succes van de fundraising actie, de vele donaties en het medeleven van jullie allen, ook van heel veel mensen die we niet eens persoonlijk kennen, raakt ons enorm en geeft kracht om positief te blijven. Het is onmogelijk om iedereen persoonlijk te bedanken, dus daarom op deze manier. Dank, dank, dank. Gracias, gracias, gracias. Un abrazo fuerte van Karel & Marja
MARJA EN KAREL
Ondanks de enorme ellende die jullie is overkomen blijven jullie redelijk positief! Enorm knap! Wij krijgen afschrikwekkende beelden binnen en zijn benieuwd wanneer dit stopt. Terugkeren naar de oude situatie is niet mogelijk. Daarom is jullie blik al gericht op de toekomst! Knap hoor!
Je kunt er vanuit gaan dat veel mensen hier erg met jullie meeleven. Wij proberen het een beetje draaglijker te maken. Daarom: Houdt moed! Er komen vast weer betere tijden als je door dit “diepe dal” bent gegaan!
Het gaat jullie vast lukken,
Groetjes, .Christ en Nel.
Marja, Karel. No words.
No sé qué decir. Solo pienso si tal vez (tal vez, maybe) no sería mejor tener distancia de la destrucción, separarse del trauma, del dolor, parar de oír el ruido del volcán, los estragos. ¡Es tan duro escuchar el dolor que causa! Solo queremos decir que estamos con vosotros, que somos muchos quienes os apoyamos y que no estáis solos: amigos, familiares, conocidos, amigos, inquilinos, GENTE que os conoce y sabe cómo sois. Gracias por seguir narrando vuestra historia. Seguimos con vosotros, escuchando cuando no podéis dormir, cuando el monstruo acecha. Nada es casualidad. Hoy hay 2km… mañana hay 4km. Estamos con ustedes. Descansen, por favor. Es imprescindible que estén sanos, que se cuiden, que coman bien, que duerman. Háganlo. Y cuenten con nosotros, Para escucharles.
Abrazo enoooooooooorme!
Paloma
Mañana vamos a unos amigos en Puntagorda por unos dias, Paloma. De hecho, para alejarnos del volcán por un ratito, no escuchar el ruido todo el tiempo y ver la lava ardiente. Pero al final, no podemos escapar de la realidad.
Un gran beso, también para Amaia
Nogmaals: fijn om rechtstreeks via jullie blog op de hoogte te blijven. GRACIAS.
Hopelijk kom ik jullie bezoeken in 2022!!
Er rest ons niets anders dan pure bewondering en respect voor jullie te hebben,
Lieve groet
Wat zijn jullie optimistische en sterke mensen. Daar kan menigeen een voorbeeld aan nemen. Met toch steeds het geluid van de vulkaan boven jullie hoofd al zo weer vooruit kijken, chapeau! Wij blijven meeleven en duimen dat er ergens weer een lichtpuntje komt en weer een toekomst. Lieve groet, Gerard en Renée
Vooruitkijken is natuurlijk het beste wat je kan doen. Ik ken jullie doorzettingsvermogen en heb in Frankrijk ook altijd erg veel bewondering voor jullie gehad en twijfel er zelfs niet aan dat het jullie zal gaan lukken om weer een mooie toekomst op te bouwen.
Inmiddels dus al behoorlijk gelouterd en met de neuzen de goeie kant op, vol met nieuwe plannen.
Dikke zoen, Joke
Lieve Marja en Karel,
Toen jullie op 17/9 vertrokken naar NL kon je niet bevroeden wat jullie boven het hoofd hing. De kans op eruptie was ”slechts” 20%!
Om radeloos en redeloos van te worden wat jullie is overkomen! Wat een drama voor jullie!
Jullie hebben in jullie leven tot nu toe laten zien dat jullie niet voor een kleintje vervaard zijn. Odilde en ik geloven in jullie veerkracht om dit te boven te komen en wensen jullie heel veel sterkte toe.
Met persoonlijke groet,
Nico en Odilde Dirkzwager