Het kopen van een mobiele telefoon op La Palma

Voordat we weer een redelijke hausse aan vriendenbezoek krijgen, nog maar even een bericht schrijven. Het is ook alweer 3 weken geleden, geen tijd gehad om er eerder aan te beginnen.

De afgelopen paar weken hebben o.a. in het teken gestaan van het kopen van een nieuwe mobiele telefoon en, eindelijk, een Spaanse simkaart. Nu zou je zeggen dat dat een redelijk gemakkelijke klus is. Ga een telefoonwinkel binnen en koop een telefoon en simkaart. Zo niet in ons geval. Sowieso omdat wij soms nogal besluiteloos kunnen zijn. En daarnaast gaat eigenlijk bijna niets op La Palma snel. Dat is gewoon zo.

Wij deden nog altijd samen met 1 mobiele telefoon. Ja, ze bestaan nog, dat soort mensen. En dan ook nog steeds met onze Franse simkaart, want die is zo lekker goedkoop. Zelfs nadat SFR Telecom erachter kwam (na bijna een jaar) dat wij toch wel erg veel in het buitenland (lees buiten Frankrijk) vertoeven en het vrije roamingverhaal binnen Europa in ons geval niet meer op ging. Voortaan worden er extra kosten in rekening gebracht, maar desondanks betalen we nog altijd weinig. Maar het kan echt niet meer, samen 1 telefoon delen, dus erop uit. Aangezien Karel geen zin had in een nieuw toestel (want hij is na 4 jaar net gewend aan de Sony 😊) eiste hij die op inclusief Franse simkaart. Dus voor mij moest er een nieuwe telefoon met Spaanse simkaart komen.

Op naar Hola Mobi in Los Llanos. Er stonden wat modellen van Samsung en een voor ons onbekend merk, Xiaomi, en nog wat andere. Maar volgens de uiterst vriendelijke dame, María, konden we beter een dag later na 13 uur terugkomen want dan zouden er véél meer modellen binnenkomen. Dan hadden we véél meer keuze. Hier is het nl. zo dat iets bestellen een hachelijke zaak is. Beter is gewoon te kopen wat er op voorraad is, want voor een bestelling moet je een hele lange adem hebben met het niet geringe risico dat de bestelling nooit komt. Is ons ook al gebeurd met het bestellen van meubels. Ok, dan komen we wel terug. Alleen werd een dag later een paar dagen later, want geen tijd, en toen was de binnengekomen voorraad alweer bijna helemaal verkocht. Ja, we konden echt veel beter twee dagen later na 13 uur terugkomen, want dan zou er weer nieuwe voorraad binnen zijn. Twee dagen later om 13.30 uur waren we er weer. Tja, er is wat vertraging, de levering komt pas einde van de dag……. Dag later om 10.00 uur terug, toen was de nieuwe voorraad er. Dus ik zeg tegen de dame ‘ik ga hier niet meer de winkel uit zonder een telefoon’. Nee dat was geen probleem. Model uitgezocht. Een Xiaomi, een chinees. Wij zijn ongevoelig voor hippe merken en deze was lekker goedkoop en we hadden al van diverse mensen gehoord dat het een prima telefoon is. Provider uitgezocht, fi.network. Helemaal nieuw en gebruikt het Vodafone netwerk dat bij ons een goede ontvangst heeft (ook een issue op La Palma). Prima, doe maar.

Overal was ik op voorbereid, mijn NIE-nummer bij me, paspoort en bankgegevens. ‘Nee nee, ik heb een document van de bank nodig waarop de gegevens van je bankrekening staan. Zo gaat het echt niet. Je moet eerst naar de bank en dan kan ik in de tussentijd de telefoon configureren en alles voorbereiden’ (zelf kon ik dat niet doen, ‘we zijn hier niet in Nederland, op La Palma gaat het anders, ik moet dat voor je doen’). Gelukkig zit de bank vlakbij, dus daarheen. De baliemedewerker wist meteen waar ik het over had en enige tijd later was ik terug met het document. ‘Geweldig, als je nou even wat andere boodschappen doet of koffie gaat drinken, dan bereid ik alles tussendoor even voor’. 45 minuten later terug in de winkel, die helaas was volgelopen, 6 personen voor me. Maar María zag me staan achterin de rij en riep me toe ‘welk abonnement wilde je ook weer, dat weet ik niet meer, dus heb ik het nog niet af kunnen maken’. Die van 7 GB en llamadas ilimitadas (onbeperkt bellen) voor 8,40 euro per maand. ‘Oh ja, nu ga ik dat downloaden, maar dat duurt wel zo’n 20 minuten, internet is hier heel slecht’. Zucht ….. Toch maar wachten, in de tussentijd werden er nog enkele andere klanten naar hun bank gestuurd voor HET DOCUMENT, ik steek het voortaan maar bij me, is belangrijk kennelijk. Afijn, om 10 uur kwam ik de winkel binnen, en om 12.15 uur had ik mijn telefoon geconfigureerd en een werkende simkaart erin. Maar María was helemaal gelukkig want het had heel lang geduurd voordat ze Fi-Netwerk mocht verkopen en nu was ik de eerste klant op La Palma die dat had. En voor cualquier cosa – ongeacht wat – mag ik haar appen of bellen. Dat is ook wat waard toch 😉.

Na dit lange verhaal nog wat foto’s:

Vlak bij ons, zat hij om zich heen te kijken. Toen hij wegvloog zagen we hoe groot hij eigenlijk was, een enorme spanwijdte van de vleugels. De foto is niet scherp. Met de nieuwe telefoon genomen, maar de handleiding had ik nog niet doorgenomen (60 pagina’s) en ik had de nachtstand voor het fotograferen nog niet ontdekt.

Eveneens afgelopen weekend hadden we eindelijk regen. Na maanden van droogte is er vrijdagnacht veel water gevallen, er was zelfs onweer, wat hier redelijk zelden voorkomt. Vanuit appartement Arriba met z’n grote glazen puien was de bliksem een spectaculair gezicht, hoorden we van onze gasten. Zaterdag was nog wat onstabiel met af en toe een stortbui, maar ook hele mooie luchten.

Daarna werd het heel warm, calima de afgelopen dagen, het lijkt weer zomer.

In Puerto Naos zit op de boulevard de Puerto Naos Beach Bar. Met een Nederlandse eigenaar. Op de kaart staan kroketten en patatje oorlog (papas guerra), kompleet met Nederlands vlaggetje en een paar klompen (geloof ik) erbij. Anderhalf jaar hebben we de verleiding kunnen weerstaan. Maar kortgeleden gingen we toch voor de bijl, op een zondagmiddag toen we de lunch overgeslagen hadden en de kroketten-lokroep te sterk was.

Nog maar even door over eten. In Todoque, niet ver van ons vandaan, zit bar-restaurant El Atajo. Een typisch Palmees restaurant, niks verfijnd, niks sfeervol interieur, maar gewoon eerlijk eten en een ontzettend sympathieke dame in de bediening. Al vaak hadden we ons voorgenomen om er eens naar toe te gaan. Maar met z’n tweeën zagen we dat dan toch niet zo zitten. Daarom afgelopen week er met z’n zevenen naar toe gegaan. Een enorm uitgebreide kaart, voornamelijk vlees. Met frites of de Canarische papas arrugadas. Met aioli en/of mojo. Met salade, die we niet genomen hebben, omdat die voornamelijk uit blik schijnt te komen. Zoals wel vaker het geval is bij Canarische restaurants. We aten allemaal een hoofdgerecht, 2 grote schalen frites, mojo, aioli en alles erbij, behoorlijk wat drank en 1 nagerecht (palmese nagerechten, mwaah, mierzoet en loodzwaar op de maag, vandaar maar 1). Totaalbedrag voor 7 personen 97 euro. Wel moet je een doordringende frituurlucht geen probleem vinden en er rekening mee houden dat je na het eten al je kleding in de was kunt gooien en je zelf ook aan een opfrisser toe bent.

Eveneens stonden de laatste weken in het teken van Max. Ten eerste was het deze week groot feest. Onze ouwe Max vierde zijn 16e verjaardag. Hij gaat maar door, alhoewel we de laatste tijd wel zo’n beetje een abonnement bij de dierenarts hebben. En dat is niet zo goedkoop als ons nieuwe telefoonabonnement helaas. Al diverse keren hebben we gedacht, dit is het, nu moeten we afscheid nemen. Diverse keren heb ik al bij voorbaat tranen gelaten, maar hij weet van geen wijken. Krabbelt steeds na een paar dagen weer op en loopt dan weer zijn rondjes door de tuin, trapjes op en af, eet met smaak, snuffelt overal als vanouds en is het volgens dierenarten Ruth en Anabela nog helemaal zijn tijd niet. Hij houdt ons in ieder geval de laatste paar weken erg bezig.